|
در ابتداي ورود رايانه ها به منازل، با
تدبير بزرگان سرمايه داري، صرفا بخاطر اينكه رايانه ارزان تمام شود؛ نمايشگر رايانه
را همان
تلويزيون
معمولي در نظر گرفته بودند ولي بدليل آسيب جدي كه تماشاي از نزديك به
تلويزيون، به
ديدگان كاربر وارد ميكرد
بسرعت نمايشگر مخصوص ولي ارزانتري را جايگزين آن كردند
كه اولين نوع آن سياه و سفيد محدب 14 اينچي بود.
چند سالي طول كشيد تا نمايشگر
تخت و صاف 17 اينچي رنگي (فلترون) ببازار آمد كه اگر چه آسيب رساني كمتري براي چشمان كاربران داشت
و از ايزو هاي سلامت برخوردار بود اما
بسيار حجيم و سنگين وزن بود و بخش وسيعي از ميز آنها را نيز اشغال ميكرد.
نمايشگرهاي ابتدايي همگي لامپي (CRT) بودند و بروش پرتاب
الكترون در اثر حرارت صفحه كاتدي و برخورد آن با صفحه فسفري (صفحه نمايشگر) توليد
نقاط نوراني ميكرد. و اين از اولين نتايج اختراعاتي بود كه بعد از
لامپ اديسوني و
لامپ هاي تقويت كننده امواج الكتروني بدست آمد.
بعدها صفحه نمايش رنگي
لامپي را با استفاده از سه عنصر مختلف فسفري ساختند و اساس كار آن
بدينگونه است كه از برخورد الكترون به هركدام از اين سه عنصر، يكي از رنگ هاي
سبز و قرمز و آبي ايجاد ميشود و از آنجا كه اين سه عنصر آنچنان در كنار هم قرار
دارند كه تشكيل يك نقطه و سلول نوري را ميدهند و هر كدام از اين سه اشعه نيز از يك
پرتاپ كننده مجزا صاتع ميشوند، ما جمعا آن نقطه تك سلولي را يك سلول نوري
برنگي مشخص خواهيم ديد. و نكته اينجاست كه اگر هر سه نقطه نوراني سبز و قرمز و آبي
بطور يكدست روشن شوند تشكيل |